اشعار صائب تبریزی

مایه اصــــل و نسب در گردش دوران زر است 

هر کسی صاحب زر است او از همه بالاتر است 

دود اگر بالا نشیند کســـر شــأن شــعـله نیست
جای چشم ابرو نگیرد چونکه او بالا تراست

ناکسی گر از کسی بالا نشیند عیب نیست 
روی دریا، خس نشیند قعر دریا گوهر است 

شصت و شاهد هر دو دعوی بزرگی میکنند 
پس چرا انگشت کوچک لایق انگشــــتر است

آهن و فولاد از یک کوه می آیند برون 
آن یکی شمشیر گردد دیگری نعل خر است 

کــــره اسـب ، از نجابت از پـس مــــادر رود 
کــــره خــر ، از خــریت پیش پیش مــــادر است 

کاکـل از بالا بلندی رتبــه ای پیدا نکرد 
زلف ، از افتادگی قابل به مشک و عنبر است 

پادشه مفلس که شد چون مرغ بی بال و پر است 
دائماً خون میخورد تیغی که صاحب جوهر است 

سبزه پامال است در زیر درخت میوه دار
دختر هر کس نجیب افتـاد مفت شوهر است

صائبا !عیب خودت گو عیب مردم را مگو 
هر که عیب خود بگوید، از همه بالا تر است

به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی

                                       مرا از دست غم بستان به یک پیمانه ای ساقی

                  مصفا کن ز عقل و هوش ارواح مقدس را

                                          چمن را پاک کن از سبزهٔ بیگانه ای ساقی

                   خمار می پریشان دارد اوراق حواسم را

                                      مرا شیرازه کن چون گل به یک پیمانه ای ساقی

                اگر چه آب و خاک من عمارت بر نمی دارد

                                               ز درد باده کن تعمیر این ویرانه ای ساقی

                            برآر از پردهٔ مینا شراب آشنارو را

                                               خلاصی ده مرا زین عالم بیگانه ای ساقی

         به خورشید سبک جولان، فلک بسیار می‌نازد

                                         به دور انداز ساغر را تو هم مستانه ای ساقی

                حریف بادهٔ بی‌غش، ز غشها پاک می‌باید

                                        جدا کن عقل را از ما، چو کاه از دانه ای ساقی

             کشاکش می‌برد هر ذره خاکم را به صحرایی

                                                 ز هم مگذار اجزای مرا بیگانه ای ساقی

           مرا سرمای زهد خشک چند افسرده دل دارد؟

                                                بریز از پرتو می، رنگ آتشخانه ای ساقی

               نگردد پشتبان رطل گران گر قصر هستی را

                                  به راهی می‌رود هر خشت این غمخانه ای ساقی

                  اگر از خاک برداری به یک پیمانه صائب را

                                    چه کم می‌گردد از سامان این میخانه ای ساقی؟