کسی که روی تو دیدست حال من داند

2 3 4 5 6 7 8 9 10

کسی که روی تو دیدست حال من داند مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد اگر به دست کند باغبان چنین سروی چه روزها به شب آورد جان منتظرم به چند حیله شبی در فراق روز کنم جفا و سلطنتت می​رسد ولی مپسند به دست رحمتم از خاک آستان بردار چه حاجتست به شمشیر قتل عاشق را پیام اهل دلست این خبر که سعدی داد

که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند چه جای چشمه که بر چشم​هات بنشاند به بوی آن که شبی با تو روز گرداند و گر نبینمت آن روز هم به شب ماند که گر سوار براند پیاده درماند که گر بیفکنیم کس به هیچ نستاند حدیث دوست بگویش که جان برافشاند نه هر که گوش کند معنی سخن داند