خداوند به داوود علیه السلام وحى فرستاد که اى داود! کسى که دوستش را دوست مى دارد، گفتارش را تصدیق مى کند و اگر از او راضى باشد، کردارش را نیز تأ یید مى کند. و با اطمینان به دوست ، اعتماد به او پیدا مى کند و اگر اشتیاق به او داشته باشد ، تلاش مى کند که به او برسد. اى داوود! یاد و ذکر من براى ذاکرین من است و بهشتم براى اطاعت کنندگان و عشق و محبتم براى مشتاقین و دلباختگانم و من ویژه دوستانم هستم .
خدای تعالی وحی نمود بر حضرت داود (ع) که: اى داود! من پنج چیز را در پنج چیز قرار داده ام، ولى مردم آنها را در پنج چیز دیگر مىجویند و نمىیابند.
علم حقیقی را در گرسنگى و تلاش و کوشش قرار داده ام، ولى مردم آن را در سیرى و راحتى مىجویند و نمىیابند.
عزّت را در اطاعت از خودم نهادهام ولى مردم آن را در خدمت به سلاطین طلب مىکنند و نمىیابند.
بىنیازى را در قناعت قرار داده ام، ولى مردم آن را در مال زیاد مىجویند و نمىیابند.
رضایت خودم را در نارضایتى نفس نهادهام، ولى مردم آن را در رضایت نفس طلب مىکنند و نمىیابند.
و راحتى و آسایش را در بهشت قرار دادهام، امّا مردم آن را در دنیا مىجویند و نمىیابند.»
" اگر آنان که از درگاه من رو برتافتند ، می دانستند که چقدر مشتاق آنان هستم ، هر آینه از شوق جان می سپردند .